GÜZ SOĞUDU

Güz soğudu. Çatlaklar büyüdü. Mermerin çatlakları, dudakların çatlakları, yolların çatlakları, sözün çatlakları...

çatlaklara soğuk işledi. Soğuk yeni çatlaklar açtı.
Konuşamadım, dilim kenetlendi. Güz gelmiş olmalı dedim,
Bu söz çoktan bitti dediler.
Çatlaklara baktım yeniden; doğru ya, ayaz başlamıştı şimdi geceleri suskun şehirlere.
Gökyüzü kızarıyordu utancından. Çatlaklara sızdı erkenden kaybettiğimiz,
tutsak ettiğimiz karanfillerin gülüşü.

Söz soğudu. Yaşlı bir kadın otobüs bekledi durakta. Göbekli bir adam yürüdü gitti rüzgarla birlikte.

Yeni hayatlar icat edildi, ıssız dünyalarda
söz soğudu, seneler önceydi kuşların bizi terkettiği.

çatlaklara bakan bendim, sözün soğuduğu yerde.
Söz soğumuştu, çatlaklar büyümüştü ve ben orada öylece donakalmıştım karanfillerin vurulduğu yerde.
Elim kaleme uzanamadı. Saatlerce baktım boş sayfaya. Sayfalar bana baktı, ben onlara. Yazamadım, karanfil mahkum edildi. Sait abi yetişti gene feryadıma;

"Yazı yazmak canım istemiyordu. Yazı yazmam için bana çiçek, kuş hürriyeti değil, içimdeki aşkın, deliliğin, oturmaz düşüncenin hürriyeti lazım.
Küçücük hürriyetler değil, alabildiğine yüz verilmiş bir çocuk hürriyeti istiyordum."*

* Sait Faik Abasıyanık, Balıkçısını Bulan Olta